Vjedhja që e bëri “Mona Lizën” kryevepër

Nëse do të qëndronit jashtë Luvrit në Paris në mëngjesin e 21 gushtit 1911, mund të kishit vënë re tre burra që po dilnin me nxitim nga muzeu.

Ata do të ishin mjaft të dukshëm në një mëngjes të qetë të së hënës, thotë shkrimtari dhe historiani James Zug gjatë fundjavave në prezantuesin e “All Things Considered”, Guy Raz. “E diela mbrëma ishte një natë e madhe shoqërore në Paris,” thotë ai, “kështu që shumë njerëz u varën të hënën në mëngjes.”

Burrat, tre zejtarë italianë, nuk ishin të uritur. Por ata mund të kenë qenë pak të lodhur. Ata sapo kishin kaluar natën në një dollap me furnizime arti.

Dhe në atë mëngjes, me Luvrin ende të mbyllur, ata rrëshqitën nga dollapi dhe hoqën 200 paund pikturë, kornizë dhe kuti xhami mbrojtëse nga muri. E zhveshur nga korniza dhe kutia, telajo prej druri u mbulua me një batanije dhe u nis me nxitim në stacionin Quai d’Orsay, ku treshja hipi në një tren ekspres në orën 7:47 të mëngjesit jashtë qytetit.

Ata kishin vjedhur “Mona Lizën”.

I famshëm, brenda natës

Para vjedhjes së saj, “Mona Lisa” nuk ishte shumë e njohur jashtë botës së artit. Leonardo da Vinci e pikturoi atë në 1507, por vetëm në vitet 1860 kritikët filluan ta përshëndesin atë si një kryevepër të pikturës së Rilindjes. Dhe ky gjykim nuk filtroi ​​jashtë një fete të hollë të inteligjencës franceze.

“Mona Lisa” nuk ishte as piktura më e famshme në galerinë e saj, e lëre më në Luvër,” thotë Zug.

Dorothy dhe Tom Hoobler shkruan për grabitjen e pikturës në librin e tyre, Krimet e Parisit. Kaluan 28 orë, thonë ata, derisa dikush i vuri re katër grepa të zhveshur.

Djaloshi që e vuri re ishte një artist shtytës i jetës së vdekur, i cili vendosi kavaletin e tij për të pikturuar atë galeri në Luvër.

“Ai ndjeu se nuk mund të punonte për sa kohë që “Mona Lisa” nuk ishte atje,” thotë Tom Hoobler.

Por artisti nuk u alarmua. Në atë kohë, ishte në proces një projekt për të fotografuar veprat e shumta të Luvrit. Çdo pjesë duhej të çohej në çati, pasi kamerat e ditës nuk punonin mirë brenda.

“Kështu që më në fund ai bindi një roje që të shkonte të shihte se sa kohë do ta kishin fotografët pikturën,” thotë Tom Hoobler. “Ai u largua dhe u kthye dhe tha: “E dini çfarë, fotografët thonë se nuk e kanë!” “

Krejt papritur, James Zug thotë, “Mona Lisa” bëhet kjo pikturë tepër e famshme brenda natës.”

Shenja e Turpit

Pasi Luvri shpalli vjedhjen, gazetat në mbarë botën u botuan me tituj për kryeveprën e zhdukur.

“60 detektivë kërkojnë “Mona Lizën” e vjedhur, i indinjuar publiku francez”, deklaroi Neë York Times. Grabitja ishte kthyer në një skandal kombëtar.

“Në Francë, kishte një shqetësim të madh se milionerët amerikanë po blinin trashëgiminë e Francës – pikturat më të mira,” thotë Dorothy Hoobler. Në një moment, manjati amerikan dhe artdashës J.P. Morgan dyshohej se kishte kryer vjedhjen. Pablo Picasso u konsiderua gjithashtu i dyshuar dhe u mor në pyetje.

Dhe ndërsa tensionet po përshkallëzoheshin midis Francës dhe Gjermanisë përpara Luftës së Parë Botërore, “kishte njerëz që mendonin se Kaizer ishte pas saj,” thotë Hoobler.

Pas një mbylljeje njëjavore, Luvri u rihap për turmat e njerëzve, mes tyre edhe Franz Kafka, të gjithë nxitonin për të parë vendin bosh që ishte bërë një “shenjë turpi” për parisienët.

Ndërkohë, hajdutët kishin bërë një arratisje të pastër. Ata ishin tre italianë: dy vëllezër, Vincenzo dhe Michele Lancelotti, dhe kreu i bandës, Vincenzo Perugia. Ai ishte një mjeshtër i cili kishte punuar për Luvrin për të instaluar të njëjtat kuti xhami mbrojtëse që kishte hequr nga “Mona Lisa”.

Perugia shpresonte ta shiste pikturën. Por grabitja kishte marrë aq shumë vëmendje sa “Mona Lisa” u bë shumë e nxehtë për t’u goditur, thotë Zug.

“Brenda ditëve, gazetat po ofronin shpërblime. [Perugia] mund ta kishte sjellë atë, por mendoj se arsyeja kryesore që ai nuk e bëri këtë është se ai ishte i shqetësuar për arrestimin – dhe se historia ishte aq e madhe sa ai ndoshta e bëri” Nuk mendoj se ai mund të shpëtojë me të.”

Kështu Perugia e fshehu atë në fundin e rremë të një bagazhi në konviktin e tij në Paris.

Një kryevepër e kthyer

Njëzet e tetë muaj pasi e rrëmbeu atë nga Luvri, Perugia më në fund arriti t’ia shiste “Mona Lizën” një tregtari arti në Firence.

Por tregtari ishte i dyshimtë. Ai kërkoi që kreu i një galerie arti italiane të vinte t’i hidhte një sy pikturës.

Një vulë në anën e pasme konfirmoi vërtetësinë e saj.

“Ata thanë, ‘OK, lëre me ne dhe ne do të shohim që do të marrësh një shpërblim’,” thotë Tom Hoobler. Perugia u kthye në shtëpi. Por, gjysmë ore më vonë, për habinë e tij, policia ishte në derën e tij.

“Ai tha më vonë se po përpiqej ta kthente në Itali – se ai ishte një patriot dhe se ishte vjedhur nga Napoleoni – dhe ai po përpiqej ta kthente në tokën e lindjes së tij,” thotë James Zug.

Dhe kështu, me shumë bujë, piktura u kthye në Luvër. Perugia u deklarua fajtor për vjedhjen e saj dhe u dënua me vetëm tetë muaj burg.

Por disa ditë pas gjyqit të tij, thotë Dorothy Hoobler, shpërtheu Lufta e Parë Botërore. Papritur, drama e një grabitjeje arti doli jashtë faqeve të para.

“Kjo dukej si një histori shumë e vogël,” thotë ajo.

Janes Zug publikoi këtë shkrim për Mona Lizën në revistën Smithsonian më 30 korrik, 2011.