PO DU

Shkruan: Abdullah Thaçi

Po du me të pa,

Me të thirrë me zâ,

E ti me fjalën e parë me më “sha”!

Edhe pse të njoha për njeri të fjalës

Kjo ishte hera e parë që ti “tradhëtove”!

Kur nga dritarja e dhomës së pritjes,

Pasi zgjate kokën ka oborri, më the:

Mirë se na paske ardh o “pis” në mëmdhe!

E unë kur thash se erdha me të marr për kafe ?!

Ti më the:

Me lalin veç nja dy tre ditë sa ta marr vetën,

Se do ikim me kismet ka mali e do ç’mallemi!

Vërtetë nuk shkuan dy-tre ditë,  e ti ike!

Ike fshehuraz e pa u ç’mallë!

E unë i rrethuar me plot shok e miq,

Mbeta i heshtur e i pafjalë !

S’po kam më shok në mramje me u “përlah”

E në mengjes me u taku e mos me folë për dje !

Eh po …. !

Sikur të ishe i zakoshëm,

Si zakonisht do t’harroheshe si shumë të tjerë.

E di që s’ke qef me na pa tu mërzitë,

Por lotët vazhdojnë me na lagë jastakun !

E unë kur zgjohem n’mëngjes

Nuk e di a kam kajt a jam djersitë!

Aman,nuk ka ditë që se nisë dhe e mbyllë me ty

Pa të kujtu e me të thonë:

Mirëmengjes e natën e mirë .. …. !